Contrast in de Wintersport. Alleen als je op zoek bent naar iets bijzonders

Contrast in de Wintersport

Laatst werden we gebeld door een groepje ondernemers die helemaal klaar waren met de arrangementen in de luxe wintersporthotels. “Het is elke keer hetzelfde”, zeiden ze. “Je betaalt veel geld, zit in mooie hotels met ruime kamers, maar er is weinig tot niets te beleven. En dus zitten we elke avond in de bar om vervolgens ons nest in te rollen. Van die kamers zien we niet veel, want we staan ‘s ochtends met een houten hoofd op. Waar we ook heen gaan, welke taal er ook wordt gesproken, het is altijd hetzelfde soort hotel. Dus willen we iets anders. We hebben gehoord dat jullie dat kunnen regelen, dus kom maar op.”

Dat werd dus overnachten in de boerderij van berggids Ron, daar hoefden we niet lang over na te denken. Niet in een zoveelste vijfsterrenhotel, maar in een stoere, authentieke en hooggelegen Oostenrijkse boerderij. Ook hier ruime kamers, maar die deel je met anderen. En uitstekende douches, maar wel op de gang.

Eitjes

Vanaf dag één vonden ze het fantastisch. Neem alleen al het ontbijt. Niks groot buffet met altijd dezelfde dingen. Nee, het ontbijt wordt verzorgd door boer Hans van een boerderij verderop. Hij stookt het vuurtje op in de keuken, kookt de eitjes die hij vlak ervoor onder zijn kippen vandaan heeft gehaald, zet ze op tafel naast zijn nog warme zelfgebakken brood, bakt het spek van zijn eigen varkens, en ga zo maar door. Dat was dus meteen raak de eerste ochtend, daar kon geen sterrenontbijt tegenop.

Naar huis

Nou moet je weten dat twee leden van de groep een dag eerder waren aangekomen vanuit een luxe skigebied in Italië. Ze hadden alvast een hotelletje genomen in het dorp in het dal. Bij aankomst zeiden ze tegen elkaar: “Waar zijn we nu terechtgekomen? Er is hier niets te beleven!” En dus zijn ze maar in de auto gestapt en naar huis gereden. Het contrast met Italië was te groot, dat konden ze niet aan. En geen vertrouwen, dat ook.

Verhalen

Nou, dat hebben ze geweten. Want de groep bij Ron stuurde hen natuurlijk de ene foto na de andere van wat er allemaal werd ondernomen. Zo gingen ze na het ontbijt skiën op de gletsjer, met echte sneeuw. Ze gingen helemaal uit hun dak: “Wat is dit gaaf, waarom heeft niemand ons dit verteld?” Na de lunch gingen ze met Ron op pad, het bos in, om wild te spotten. Aan het eind van de dag was er schnapps in de skistube van Ron. De jagers uit de buurt schoven ook aan, dus aan sterke verhalen geen gebrek. Vervolgens wandelden ze naar boer Hans voor het diner met uitsluitend eerlijke streekproducten. Nee, zo heb je geen ster-chef nodig.

In gesprek

De volgende ochtend stonden ze te popelen: “Is Hans er al? Kunnen we weer?” Op het programma stond weer skiën, maar wel een ander gebied. ’s Middags was het tijd om zes kilometer naar beneden te sleeën, om vervolgens in een warme en sfeervolle hut spareribs te eten van zelfgeslachte biggetjes. En ’s avonds – uiteraard – weer naar boer Hans. Het mooie was ook dat er op deze manier veel meer tijd was voor elkaar. “Iedereen heeft een druk leven en nu hebben we de kans om echt met elkaar in gesprek te gaan. Er komen zoveel mooie verhalen naar boven!” Een dergelijke pure en intense ervaring hadden ze nog nooit meegemaakt. Toen het tijd was om naar huis te gaan, zeiden ze unaniem: “Blok meteen maar hetzelfde weekend volgend jaar, maar dan wel een dag langer.”