Ik vergelijk Terschelling wel eens met een knotwilg. Een gewone boom heeft een paar grote takken en dat is het dan, terwijl een knotwilg heel veel kleine takken heeft. En zo is het op Terschelling ook: er is van alles wat.

Dat geldt niet alleen voor de variatie in het landschap, maar ook voor veelzijdigheid van de mensen. Dat valt eenvoudig terug te voeren naar vroeger. De geïsoleerde ligging van Terschelling heeft de eilanders gemaakt tot alleskunners. Ze moesten wel! Om op Terschelling te kunnen overleven, moest je overal wat van afweten en van alles kunnen doen. Daarom deden de eilanders veel samen. Zo werden de boerderijen vroeger gezamenlijk gebouwd, gewoon met z’n allen, zonder hulp van buitenaf.

Niet zo raar dus dat veel eilanders meer dan één beroep hadden. Zo kon een boer ook bakker zijn, of kastelein, of kooiker, helmplanter, jutter of visser, en had zijn vrouw er vaak een winkeltje bij. En zat de boer op zee, dan runde zij de boerderij.

En dat werkt nog altijd door. We zijn op het eiland nog steeds geneigd om alles zelf te doen: timmeren, metselen, stukadoren. Maar ook groente verbouwen, huisjes verhuren en niet te vergeten: voor elkaar zorgen. Zo zijn de Buren ooit ontstaan, en de burenplicht.

En nog steeds zijn er vaak verschillende vaardigheden verenigd in één en dezelfde persoon. Een boer kan solist zijn in het koor, en de cafébaas net zo makkelijk buschauffeur, bouwvakker of fotograaf. Of zanger natuurlijk. Niet zo raar dus dat er op het eiland heel veel creatieve vrije geesten zijn, en grote tolerantie. Anders had een festival als Oerol ook nooit kunnen ontstaan.